صفت ششم، دوری کردن از برادران مؤمن و خشم و قهر کردن است، و این نتیجه عداوت و کینه و یا بخل و حسد است، و از افعال ذمیمه است، و حضرت رسول صلی الله علیه و آله و سلم فرموده که هر دو نفر مسلمی که از یکدیگر قهر کنند و دوری از هم جویند و سه روز چنین باشند و با هم صلح نکنند از دایره اسلام بیرون میروند و هر کدام که ابتداء بصلح و سخن گفتن کنند در روز قیامت زودتر داخل بهشت خواهند شد، و حضرت باقر (علیه السلام) فرمودند که خدا رحمت کند کسی را که الفت بیندازد میان دو نفر از دوستان ما، ای گروه مومنان سعی کنید و با یکدیگر مهربانی نمائید.
آشتی و الفت
و ضد این صفت خبیثه آشتی و الفت است که از اوصاف جمیله است، و ثواب بیحد بر آن مترتب است، و احادیث بسیار در فضیلت زیارت مومنین و سلام کردن و مصافحه نمودن با آنها وارد شده است، و سر در این تأکید همان دفع ناخوشی عداوت و حصول الفت و محبت است، که آن اعظم اسباب اصلاح امر دنیا و آخرت است و همین حکمت ملحوظ است در تأکیدات در ضیافت و عیادت مریض و تشییع جنازه و تعزیت اهل مصیبت و امثال اینها و کسیکه ملاحظه کند اخباریکه در باب اینها وارد شده، میداند که اهتمام حضرت باری به الفت و دوستی میان بندگان خود تا چه مقدار است و از برای حفظ این صفت چه سنتهای سنیه(155) قرار داده، ولکن افسوس و آه که در این زمان اکثر این سنتها متروک شده، و طریقه جاهلیت در میان مردم شیوع یافته از آثار نبوت رسمی و از شریعت بجز اسمی نمانده، شیطان صفتان چند بهم رسیدهاند که بجهت پیشرفت غرضهای فاسده دو روزه دنیای خود نفاق و عداوت میان بندگان میافکنند و آنچه را که پروردگارشان این همه اهتمام در آن دارد پشت پا میزنند بدیدن همدیگر نمیروند مگر از روی ریا و اغراض فاسده و سایر نیتهای باطله. سلام کردن را یکی از علامات پستی میشمارند و مصافحه کردن را شیوه بلها دانند.
گر مسلمانی از این است که حافظ دارد - آه اگر از پی امروز بود فردائی